دختر طلبه

ای اهل دلان عید گذشت و خبر از یار نیامد

بر زخم دل فاطمه غمخوار نیامد

چند روز دگر مانده که با ناله بگوییم

ای اهل حرم

میر و علمدار نیامد .

خــدای مـن …! نه آن قدر پــاکم کـه کمکم کنی …

نه آن قدر بدم که رهــــایـــم کنی!

میان این دو گمم …

هر چــه قــدر تلاش کردم … نشـد …!

نتوانستم آنـی باشم که تــــو خواستی …!

هرگز دوست ندارم آنی باشم که تــــو رهـــــایـــم کنی…

من خودم آنقدر درد دارم …

آنقدر بی تــــو تنـهــــــا هستم …

که بی تــــو یعنی “هیــچ” ، یعنی “پــوچ”

 رهــــایــم نکن …

گر رهــــایــم کنی …

 مرا در آغوشـت رهـــــــا کن!